غروبي سخت دلگيراست           ومن ، بنشسته ام اينجا، كنار غار پرت وساكتي ، تنها       كه مي گويند : روزي ، روزگاري ، مهبط وحي خدا بوده است ، ونام آن ((حراء))بوده است       واينجا، سرزمين كعبه وبطحاست...  وروز، از روزهاي  حج پاك ما مسلمانهاست.      برون از غار          زپيش روي وزيرپاي من ، تاهركجا ، سنگ وبيابانست.        هوا گرم است وتبداراست اما مي گرايدسوي سردي، سوي خاموشي.    وخورشيداز پس يك روز تب ،در بستر غرب افق ،آهسته مي ميرد..    ودر اطراف من از هيچ سويي ، رد پايي نيست    ودور من ، صدايي نيست

فضا خالي است     وذهن خسته وتنهاي من ، چون مرغ نوبالي ،-كه هردم شوق پروازيبه دل دارد-    كنارغار ،از هرسنگ، هر صخره      پرد بر صخره ايديگر..

ومي جويد به كاوشهاي پي گيگيري،    نشانيهاي مردي را -     نشانيها،كه شايد مانده بر جا ،دير دير: از سالياني پيش_      ومن همراه مرغ ذهن خود،در غار مي گردم.

وپيدا مي كنم گويي نشانيها كه مي جويم:   همانست، اوست!     كنار غار ، اينجا ،جاي پاي اوست،مي بينم   ومي بويم توگويي بوي اورا نيز    همانست ، اوست:

يتيم مكه ،چوپانك،جوانك،نوجواني  از بني هاشم        وبازرگان راه مكه وشامات

(امين)، آن راستين، آن پاكدل ، آن مرد،     وشوي برترين بانو:(خديجه)

نيز ، آنكس كوسخن جز حق نمي گويد    وغير از حق نميجويد      وبتها را ستايشگر نمي باشد       واينك : اين همان مردابرمرد است      (محمد) -ص- اوست 

اين شعر ادامه دارد كه ادامه ي آن درفرصتها ي بعدي  به نظر كاربران خواهد رسيد