اربعين شه گلگون گفن است                ملك وجن وبشر در محن است 

چونكه از شام بلا آل رسول                  كربلاآمده گريان وملول

هر يكي امده با شور ونوا                    بسر تربت پاك شهدا

زينب غمزده با شيون وشين                 يكسر آمد بسر كوي حسين

بر سر قبر برادر چو رسيد                 از جگر ناله ي جانسوز كشيد

گفت : اي خسرو صد پاره بدن              شكوه دارم ببرت از دشمن 

بين كه آزرده وبا ناله وآه                  ميهمان بهر تو آمد اي شاه

خيز واز ما بنما استقبال                  بين كه اطفال تو آمد به چه حال

روي طفلان تو گشته نيلي                چون عدو بر  رخشان زد سيلي

اي برادر زجفاي عدوان                  منزل ما شده اندر ويران

من چه گويم كه چه آمد بسرم              خون شد ازداغ رقيه جگرم

چون كه خوابيده به ويرانه ي شام          من ندارم زفراقش آرام 

داد جان طفل سه ساله ببرت              تا نظر كرد حسين جان بسرت 

داغ او كرد مرا زار وغمين            چون به غربت شده ويرانه نشين

ديده بست از من وجمع اسرا            كرده  در گوشه ي ويران  ماوا

چون نياورده ام آن طفل صغير          خجلم از تو ، سراغش  تو مگير 

من و(واله ) زغمت ديده تريم          بهر تو جان اخا  نوحه گريم

---به نقل از صص 255-257 كتاب گلبانگ غم -گرداورنده : محمد غلامي -توسط محمد تقي زنگي(جوادي) -مداح .قم