فلك تا كي سر كين با عزيزان خدا داري       جفا تا چند با آل رسول دو سرا داري

زبستان رسالت سرو ها كز داس كين كندي         چه كج بازي كه با آزا دگان مصطفي داري

فلك! گلزار احمد را زراه كين خزان كردي         نه شرم از مصطفي داري ُنهاز حيدر حيا داري

زداس كينه بر كندي شجرهاي ولايت را          سر كين از چه با آل علي مرتضي داري

فلك گلهاي زهرا را زراه كينه در دوران         بصد محنت بصد زاري بخواري مبتلا داري

محمد آنكه زالقاب شريفش يك بودباقر           گه از هشام گه زعبدالملك بر وي جفا داري

شه بحر العلومي را كه پشت دين قوي از اوست     به پشت زين زهر آوده بهرش از چه جا داري

گهي زيد ستمگر مي كند دعوي ارث از او             گهي خونين دلش از كينه ي خصم دغا داري

زجور زيد دون واز كينه وبيداد ابراهيم           بهار عمر شه را در كمين باد فنا داري

ززهر زين دو پايش گشت آزرده زپا افتاد          زبستر خفتنش نالان جميع ماسوا داري

سه روزش جا به بستردادي و بگذشت از دنيا         ازين ماتم بگردن صادقش شال عزاداري

بكش آه از جگر )آذر( زجور چرخ بد اختر           بگو تاچند اي چرخ فلك ! جور وجفا داري .

به نقل از ديوان خاج سيد غلامرضا آذر خراساني -جلد اول -صص ۹۲-۹۳ -انتشارات اسلاميه مشهد -چاپ سوم -سال ۱۳۴۸ شمسي

فلك باآل پيغمبر بسي جور وجفا كردي     ستم اندازه اي دارد ،توبيحد ظلمها كردي

شدي همدست با دونان ،نمودي جور با خوبان    نه خوفيدر دل از فدا، نه شرم از مصطفي كردي

زگلزارنبوت هرگلي كاندر وجود آمد         زگلشن چيديش ، بردي بخواري مبتلا كردي

فلك ! داني چها كردي به آل احمد مختار        يكايك را زملك آواره وبي اقربا كردي

غريب وبيكس ومسموم آن هم با لب عطشان    چنين ظلمي بعالم كس نكرده ، تو چرا كردي

بوقت احتضارش از چه بستي در بروي او   چه خونها زين عزا اندر دل اهل ولا كردي

زبعد فوت جسمش را فكندي از چه روي بام    عجب دارم كه همسر از چه آن جور وجفاكردي

شهي كه سايه ي لطفش بفزق خلق ايجاد است         تنش را سايه بان از بال مرغان هوا كردي

فلك از جور تو نالم ويا از جور ام الفضل         تو آن بيدادهاكردي ويا آن بيوفاكردي 

اگر چه نيست تقصير تو ليك از سوز دل گويم            كه عالمرا چو آذر زين عزا ، نوحه سرا كردي

--به نقل از : ديوان سيد غلامرضا آذر حقيقي خراساني -جلد اول-صص ۱۲۳-۱۲۴ انتشارات طوس -مشهد -چاپ سوم -۱۳۴۸ هجري شمسي